Ablaciełi višni... Pahuściełi klony,
zašumieŭ, by ŭletku, śviežy, novy haj,
pralacieŭ niačutna krasavik zialony,
na ziamłi panuje śvietła-pyšny maj.
Pasinieła j nieba... Łaskaj załatoju
załivaje sonca pole i mianie.
Pasmaju sivoju prosta prada mnoju
tajuć plamy-hory niedzie ŭ tumanie.
Sonca ščyra hreje. Choraša u połi,
zaćvitajuć kraski miž travy hustoj.
Čuju ŭsioj dušoju, što ja znoŭ na vołi,
što uznoŭ u sercy – viesnavy nastroj!
Ścień nakłaŭsia sini ad biarozaŭ tonkich
na dyvan, załity załatym śviatłom.
U krasie kałinaŭ, u łistkoch ramonkaŭ
śvieciacca rasinki, z maładym łiściom
vietryčak žartuje, a ŭhary, ŭ niabiosach
biełyja chmaryny zaplatajuć sieć.
Pad haroj pałoski maładych kałośsiaŭ
zyrka zielaniejuć... Chočacca hladzieć,
zahladać biaskonca u błakit prazrysty,
ab ničym nia dumać, tolki śnić a śnić,
śnić ab sinim niebie, hetkim čystym-čystym,
i ab soncy j ščaści, što mnie značać dni.
1921, Vilnia.
|
|
